Περί απόψεως κολοκυθότρυπα

Μυστήριος ο τίτλος της σημερινής μου δημοσίευσης.Κάποιους τους μπερδεύει, σε κάποιους θυμίζει το γνωστό ρητό "περί ορέξεως κολοκυθόπιτα"...Κοντά είμαστε!Και αυτό ρητό θα καταντήσει εν καιρώ.

Χαίρετε φίλες και φίλοι! Ξανά μαζί έπειτα από καιρό! Θα 'θελα να ζητήσω τη συγχώρεσή σας διά την απουσία μου, αλλά η συμμετοχή μου ως υποψήφιος στις εκλογές που μόλις πέρασαν δεν μου επέτρεψε χρόνο για επικοινωνία, παρόλο που η σκέψη μου έτρεχε κατά καιρούς προς το μέρος σας. Επιθυμία μου είναι να ξεκαθαρίσω προς όλους ότι γράφω όταν έχω κάτι να πω και όχι απλώς για να "γίνεται κουβέντα" (αυτό το κάνω και στον καφέ με φίλους χεχε), όπως κάνουν κάποιοι με την υπογραφή του αναγνώστη σε άλλους ιστοχώρους.Αλλά ας αφήσουμε τα επί μέρους και ας έρθουμε στο ζωμό...

Με μακρινό φόντο, λοιπόν, τις περασμένες (και στο καλό να πάνε) εκλογές και με άμεσο background το δυσμενές (όπως μας το παρουσιάζουν) περιβάλλον στο οποίο ζούμε, κηρύσσω την έναρξη του αραδιάσματος των σκέψεων μου.Είναι καιρός τώρα που έχουν μπει τα blogs στην καθημερινότητά μας.Πρόκειται ουσιαστικά για ένα τεραστίων διαστάσεων forum ή αλλιώς "cyber-καφενείο" στο οποίο οι απόψεις πέφτουν με ρυθμούς καταιγιστικούς που δυστυχώς, ούτε ένας επιστήμων όπως ο αγαπητός Σάκης Αρναούτογλου (και ας με συγχωρέσει για τη χρήση του ονόματός του, μιας και το επόμενο όνομα στο μυαλό μου δυστυχώς ήταν η συμπαθεστάτη κατά τ' άλλα Πετρούλα) θα μπορούσε να προβλέψει.

Όπως έχει πει στο παρελθόν,αν δεν με ξεγελάει η μνήμη μου, και ο μέγας ηθοποιός του "Άγιου Ξύλου" (Hollywood): "Οι απόψεις είναι σαν τις κολοκυθότρυπες, όλοι έχουν και από μία." και ελπίζω να με καταλαβαίνετε οι πιο πονηρεμένοι.Εξ ου και ο τίτλος της σημερινής μου δημοσίευσης.Με βασανίζει μέρες τώρα αυτή η σκέψη.Το γεγονός δηλαδή ότι ο καθένας από εμάς, μηδενός εξαιρουμένου, δημοσιοποιεί την άποψή του, είτε σε blogs, είτε στο facebook, είτε σε καφενειακές συζητήσεις και με πολλά πολλά άλλα μέσα.Το πρόβλημά μου φυσικά, δεν είναι αυτό.

Έρχονται στο μυαλό μου σκηνές από σκετσάκια (των Α.Μ.Α.Ν., του παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου κ.α.) όπου είναι ο "κλασσικός" πια Ελληνάρας, ο πολλά βαρύς και ασήκωτος, ο "δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου", ο κοινώς "μαμιάς της γειτονιάς", ο οποίος πάντα με στόμφο και φλογερό ύφος διατρανώνει τις απόψεις του μπροστά στο κοινό του, που τον ακούει πάντα με προσήλωση και αποσβωλομένο και ύστερα γυρίζει στο σπίτι που είτε θα βάλει τις παντοφλίτσες του και θα κάτσει αμίλητος στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση είτε σε πιο extreme περιπτώσεις θα έχει να αντιμετωπίσει τον Στρατηγό Πάτον (δηλαδής την κυρία του σπιτιού και όποιος κατάλαβε κατάλαβε).

Δεν το κρύβω πως ίσως σε πολλές περιπτώσεις να μαι και γω ένας τέτοιος Ελληνάρας.Αυτό όμως που ποθώ πραγματικά είναι να δω και άλλους Ελληναράδες σαν και μένα να συμμετέχουν στις εξελίξεις με έργα επιτέλους και όχι λόγια.Και, αν μη τι άλλο, ο Έλληνας έχει αποδείξει πάμπολλες φορές στο παρελθόν πως ξέρει να δρα και κυρίως να αντιδρά.Συνήθως βέβαια, απ' ό,τι μας έχει διδάξει και η ιστορία, αυτό γινόταν όταν το αυγό έμπαινε στην κολοκυθότρυπα.Στους καιρούς που ζούμε, έχω την εντύπωση πως το αυγό το "έφαγε" η κολοκυθότρυπα (όπως έκαναν τα ηλεκτρονικά που έπαιζα μικρός) και αυτό είναι που με κάνει τόσο σκεπτικό, μιας και δεν υπάρχει η ανάλογη αντίδραση.

Μήπως έχουμε αλλάξει;Μήπως έχει εκφυλιστεί η ράτσα μας;Μήπως έχουμε υπνωτιστεί από τον καθημερινό "βομβαρδισμό" ειδήσεων και απόψεων;Η εντύπωση που αποκτώ, κυρίως για την νέα γενιά (στην οποία ηθελιμένα ή μη ανήκω) είναι πως βρίσκεται σε μεγάλο σκεπτικισμό αλλά παράλληλα και σε βαθύ λήθαργο.Η "ζαμπονοποίηση" και ο "ωχαδερφισμός" στον οποίο μας έχουν υποβάλλει (ανεξαρτήτου ηλικίας) δεν μας αρμόζει και θέλω να πιστεύω και πως δεν μας εκπροσωπεί.Οι προγενέστεροι έχουν αποδείξει με έργα πως είχαν αγωνιστικό πνεύμα, άλλα και μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση.Η νέα γενιά πρέπει να κάνει πράξη τον επαναστατικό χαρακτήρα που υποτίθεται πως κουβαλά μέσα της, μέσα από έργα επιτέλους,γιατί το άμμεσο μέλλον μας προβλέπεται ζοφερό και δυσβάσταχτο.

Η αρχή πρέπει να γίνει με τη συμμετοχή όλων μας στις εξελίξεις.Από τη συνέλευση της πολυκατοικίας μέχρι τις βουλευτικές συνεδρίες.Δεν μπορεί άλλο πια να αποφασίζουν οι άλλοι για μας με πρόφαση την ψήφο που τους δόθηκε.Η ανικανότητα των συμμετεχόντων στα κοινά έχει αποδειχτεί πολλάκις και η αξιοπρέπεια και οι ελπίδες του Έλληνα αγνοούνται.Μας είπανε πως υπάρχει φως στο τούνελ-ρωτήστε τη Νικολούλη γι' αυτό, αυτή ξέρει.Μας είπανε πως "τα λεφτά μαζί τα φάγαμε" και μεις μαλλώναμε σαν χάνοι με τις γυναίκες μας (που αλλού να ξεσπάσει ο Ελληνάρας).Μας λένε τώρα πως "το μνημόνιο είναι ευτυχία" και μεις κοιταζόμαστε στον καθρέπτη να δούμε μήπως στο μέτωπό μας γράφει τελικά "ΜΑΚΑΚΑΣ".

Η μόνη λύση είναι η ενεργή συμμετοχή και η αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων μας.Για να ξεβρωμίσει αυτός ο δύσμοιρος τόπος που ζέχνει απ' το διάστημα.Γιατί το μόνο που μας συνδέει με την Αρχαία Ελλάδα, που κάθε τόσο ευαγγελιζόμαστε, είναι η γεωγραφική μας θέση και η αναγραφόμενη στην ταυτότητα μας εθνικότητα.Μόνο έτσι ίσως γυρίσει ο ήλιος, που έλεγαν και οι νεολαίοι του Πολυτεχνείου.Εκτός και αν επιθυμούμε να μείνουμε στις γνώμες,τις απόψεις και τον καναπέ μας (που τόσο φανερά είναι τα σημάδια του πωπού μας πάνω του).Εξάλλου, περί απόψεως κολοκυθότρυπα.

Φιλικά και πάντα με εκτίμηση,

Γεώργιος Βαβούρας