Aπεβίωσε ο γλύπτης Παύλος Βρέλλης

O Παύλος Βρέλλης, ο άνθρωπος που ανάστησε τους ήρωες της Επανάστασης του ’21, έφυγε από τη ζωή το Σάββατο 24/7. «Ευχαριστώ αυτούς που κράτησαν τη θρησκεία μου, τη γλώσσα μου και την εθνικότητά μου, για να είμαι χριστιανός και να λέγομαι Ελληνας. Η αγάπη και η λατρεία που είχα από μικρό παιδί στους ήρωες της προεπανάστασης και της Επανάστασης του 1821 έγινε αγάπη και θαυμασμός για τους μετέπειτα ήρωες. Αυτοί σφάχτηκαν, κρεμάστηκαν, γδάρθηκαν, ταπεινώθηκαν... για να κερδίσουμε εμείς σήμερα τον τόπο τούτο ελεύθερο, χωρίς σκλαβιά».

Με τα λόγια αυτά περιγράφει στην πρώτη σελίδα του ιστολογίου του την αγάπη του για την πατρίδα ένας μεγάλος που κατοικεί πια στη γειτονιά των αγγέλων. Ο λόγος για τον διάσημο γλύπτη Παύλο Βρέλλη, τον άνθρωπο που ίδρυσε το Μουσείο Ελληνικής Ιστορίας στο Μπιζάνι Ιωαννίνων και που έφυγε από τη ζωή στα ‘87 του χρόνια, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια κληρονομιά. Στο μουσείο του ο επισκέπτης έρχεται σε επαφή με την ιστορία μέσα από τα κέρινα ομοιώματα των ξακουστών, αλλά και των αφανών ηρώων, οι οποίοι διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο τόσο στη δημιουργία του ελληνικού κράτους όσο και μετέπειτα, από την προεπαναστατική περίοδο έως και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Γεννημένος στα Γιάννενα το 1923, ορφάνεψε σε ηλικία 4 ετών από μητέρα, ενώ εννέα χρόνια αργότερα έχασε και τον πατέρα του. Η θεία του, αδερφή της μητέρας του, τον μεγάλωσε και τον βοήθησε να σπουδάσει αρχικά στη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία και στη συνέχεια στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Η καλλιτεχνική του πλευρά είχε αρχίσει ήδη να διαφαίνεται από την παιδική του ηλικία, όταν είχε ζωγραφίσει ή σμιλέψει σε ξύλο ή πέτρα αγαπημένους του ήρωες. Η άλλη του πλευρά όμως ήταν αυτή που στάθηκε η αιτία να προχωρήσει μπροστά στη ζωή. Ο ζωντανός του χαρακτήρας και η αγάπη του για δράση και ανακαλύψεις τον κράτησε ζωντανό πνευματικά, όταν -έφηβο πια- τον συνέλαβαν οι Γερμανοί κατά την περίοδο της Κατοχής, χρησιμοποιώντας τον μαζί με άλλα παιδιά για να καθαρίζει απομεινάρια πολεμικού υλικού που δεν είχε εκραγεί...

Εχοντας ζήσει σαν μελλοθάνατος, σκάλιζε στη φυλακή απλά αντικείμενα σε ξύλο, περίμενε τις τελευταίες του στιγμές, είδε φίλους να χάνονται για πάντα, αποτύπωνε μορφές συγκρατούμενών του, με διαφορετική πια ενόραση. Το 1995 κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Να δεχθεί τους πρώτους επισκέπτες του Μουσείου Ελληνικής Ιστορίας Κέρινων Ομοιωμάτων.

Η κηδεία του έγινε στα Ιωάννινα την Κυριακή.

http://www.espressonews.gr/default.asp?pid=79&la=2&catid=0&artid=1232259&pg=1

elegsis