Ηταν 9.30 το βράδυ, Παρασκευή 1 Οκτωβρίου, όταν εµφανίστηκε στην οδό Αλκιβιάδου. Μόνος. Φορούσε σκούρο τζιν και µαύρη µπλούζα. Με το µελαψό του δέρµα όµως δεν έφτασε µακριά. Τον σταµάτησαν µε τις γροθιές τους έξι αµούστακα αγόρια.
Πρέπει να ήταν 25 ετών. Μετανάστης από κάποια χώρα της Ασίας. Τα έξι παιδιά σηκώθηκαν από τα µαρµάρινα σκαλοπάτια στη δεξιά πλευρά της εκκλησίας. Θα ήταν 15-16 ετών. Κάποια τα περνούσα ένα κεφάλι. Ηταν κι αυτά ντυµένα στα µαύρα. Ενας είχε στρατιωτικό κούρεµα, άλλος φορούσε βερµούδα και αρβύλες. Περικύκλωσαν τον µετανάστη έξω από ένα µαγαζί. Τον ρώτησαν κάτι, αυτός σήκωσε τα χέρια ψηλά και τότε του όρµησαν. Τον κόλλησαν στα κατεβασµένα στόρια. Τον έριξαν κάτω. Τον χτύπησαν µε γροθιές και κλωτσιές. Κατάφερε να σηκωθεί, να απαντήσει και αυτός µε τα χέρια του. Πήγε να ξεφύγει. Ενας από την οµάδα τον καταδίωξε. Τον σώριασε µε µια κλωτσιά. Τον χτύπησε ξανά. «Τι κάθεστε και κοιτάτε; Κάντε κάτι, σταµατήστε τους!», φώναζε µια γυναίκα στους άντρες – Ελληνες και Αλβανούς – που έπιναν µπίρες έξω από το ψιλικατζίδικο.
Το βράδυ της 1ης Οκτωβρίου, όπως και τις υπόλοιπες νύχτες, οι «φυλές» της πλατείας βρίσκονταν στις θέσεις τους. Στην πάνω δεξιά γωνιά και στην πρόσοψη της εκκλησίας, παιδιά δηµοτικού κλωτσούσαν µια µπάλα. Από κοντά και οι µητέρες τους κουβέντιαζαν και έτρωγαν σπόρια στα µαύρα παγκάκια. Εκεί όπου η Πιπίνου συναντά την Αχαρνών είχε σταθµεύσει ένα λεωφορείο των ΜΑΤ, ενώ στην πίσω πλευρά της εκκλησίας, στο καφέ - ουζερί «Φαινεώς», παλιοί κάτοικοι της περιοχής έσβηναν τις πικρές κουβέντες τους για την οικονοµική κρίση µε τεκίλα και ουίσκι. Ακόµα κι αν µετακόµισαν σε άλλες γειτονιές, αυτό παραµένει το στέκι τους. Απέναντί τους, σε ένα υπερυψωµένο παρκάκι, µετανάστες από την Αλβανία και χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης συνέχιζαν τις πρωινές τους παρτίδες σκάκι. Και στα σκαλιά της εκκλησίας άραζαν δεκάδες παιδιά γυµνασίου και λυκείου. Ανάµεσά τους και τα παιδιά της άτυπης οµάδας περιφρούρησης.
«Ζούσαµε µια παράνοια εδώ. Η κατάσταση ήταν τραγική, αλλά καταφέραµε να καθαρίσουµε την πλατεία», λέει ο Πάνος όταν πλησιάζω µια παρέα 18άρηδων στην οδό Αλκιβιάδου, τρεις νύχτες µετά το περιστατικό της Παρασκευής. «Εµείς, τα παιδιά και οι νέοι που ερχόµαστε εδώ, κρατάµε την πλατεία ζωντανή µε την παρουσία µας. Μπορεί να υπάρχουν και µερικοί θερµοκέφαλοι ανάµεσά µας που θα επιτεθούν σε κάποιον. Αυτό έχει συµβεί. Η αλήθεια να λέγεται. Αλλά και πάλι τι περιµένεις; Είναι επόµενο να υπάρχει αντίδραση». Ο Αρης ακούει την κουβέντα. Μεγάλωσε στον Πύργο, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια η οικογένειά του ζει στον Αγιο Παντελεήµονα. Φοράει µαύρη µπλούζα µε κουκούλα και όταν µιλά, σέρνει τις λέξεις. Ξεκολλά το τσιρότο από το αριστερό του αυτί και αποκαλύπτει µια πληγή στον λοβό µε ξεραµένο αίµα. «Αφγανός το έκανε. Περίµενα την κοπέλα µου στη Λιοσίων, µε πλησίασε, έσπασε ένα µπουκάλι και µου επιτέθηκε», λέει και δείχνει τις χαρακιές που διατρέχουν τον λαιµό του.
Σύµφωνα µε την Αστυνοµία, στις 15 Σεπτεµβρίου µια οµάδα Αφγανών επιτέθηκε πρώτη σε έναν 13χρονο Αλβανό. Δύο Ελληνες 19 και 24 ετών προσπάθησαν να βοηθήσουν το αγόρι και τραυµατίστηκαν ελαφρά ο ένας στην κοιλιά και ο άλλος στον αριστερό µηρό. «Αν συναντήσω κάποια µέρα αυτόν που µε µαχαίρωσε, δεν ξέρω τι θα κάνω. Μπορεί και να µην αντιδράσω. Αλλά µπορεί στο τέλος να πω: ή εγώ ή αυτός...», λέει ένα από τα θύµατα εκείνης της συµπλοκής.
tanea.gr
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου