ΓΝΩΜΗ Η απόφαση του πρωθυπουργού, να θέσει το εκλογικό σώμα ενώπιον του σαφούς διλήμματος «μνημόνιο ή χάος», δέχτηκε έντονη κριτική τις τελευταίες ημέρες. Χθες, όμως, ο κ. Παπανδρέου έπαιζε κυριολεκτικά στο γήπεδό του.
Επιδεικνύοντας την εξαιρετική του φυσική κατάσταση, τερμάτισε στο 10άρη χρυσό Μαραθώνιο και δεν έχασε την ευκαιρία -αναμενόμενο ήταν σε προεκλογική περίοδο- να τονίσει το διπλό του προσωπικό ρόλο. «Είναι μεγάλη χαρά που είχα την ευκαιρία να τρέξω έστω αυτά τα λίγα χιλιόμετρα, αυτή την ιστορική ημέρα, που προβάλλει την Ελλάδα, την Ελλάδα που έχει και αυτή το δικό της μαραθώνιο, αλλά που σίγουρα όλοι μαζί θα τερματίσουμε και ελπίζω το γρηγορότερο», σχολίασε.
Δεν θα επιθυμούσαμε να χαλάσουμε τον πρωθυπουργικό παραλληλισμό του αρχαίου με το σύγχρονο ελληνικό πνεύμα και μάλιστα ύστερα από ένα τόσο προβεβλημένο γεγονός, αλλά οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι μια χώρα σε περίοδο μνημονίου έχει πολλές διαφορές από ένα μαραθωνοδρόμο. Ορισμένες από αυτές: Στο Μαραθώνα συμμετέχεις οικειοθελώς, κάτι που δεν συμβαίνει με την επιβολή δραστικών περιοριστικών προγραμμάτων.
Ακόμη, όταν τρέχεις τη διαδρομή των 42 χιλιομέτρων, έχεις να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες ενός ατέλειωτου και κουραστικού δρόμου, όπου οι συνθήκες ανταγωνισμού είναι ίδιες για όλους και αυτό που σε διαφοροποιεί είναι οι φυσικές σου ικανότητες. Οταν αντιμετωπίζεις όμως μια σκληρή περιοριστική πολιτική, την οποία επιβάλλει ο μηχανισμός που γέννησε τα προβλήματα, με επιμέρους μάλιστα ανισοβαρείς αποφάσεις και επιλογές, η εικόνα αλλάζει απολύτως.
Οι διαφορές είναι πολλές λοιπόν, όμως η πλέον σημαντική είναι ότι ελπίζουμε πως η Ελλάδα θα έχει διαφορετική τύχη από αυτή του πρώτου μαραθωνοδρόμου δρομέα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Φειδιππίδης ή ο Ευκλής, κατά άλλους, επιτέλεσε μεν στο ακέραιο το καθήκον και έγραψε το όνομά του στις σελίδες της ιστορίας, ωστόσο είναι σαφές ότι, μόλις ολοκλήρωσε επιτυχώς την προσπάθεια που υπερέβαινε τις δυνάμεις του, εξέπνευσε.
Επιδεικνύοντας την εξαιρετική του φυσική κατάσταση, τερμάτισε στο 10άρη χρυσό Μαραθώνιο και δεν έχασε την ευκαιρία -αναμενόμενο ήταν σε προεκλογική περίοδο- να τονίσει το διπλό του προσωπικό ρόλο. «Είναι μεγάλη χαρά που είχα την ευκαιρία να τρέξω έστω αυτά τα λίγα χιλιόμετρα, αυτή την ιστορική ημέρα, που προβάλλει την Ελλάδα, την Ελλάδα που έχει και αυτή το δικό της μαραθώνιο, αλλά που σίγουρα όλοι μαζί θα τερματίσουμε και ελπίζω το γρηγορότερο», σχολίασε.
Δεν θα επιθυμούσαμε να χαλάσουμε τον πρωθυπουργικό παραλληλισμό του αρχαίου με το σύγχρονο ελληνικό πνεύμα και μάλιστα ύστερα από ένα τόσο προβεβλημένο γεγονός, αλλά οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι μια χώρα σε περίοδο μνημονίου έχει πολλές διαφορές από ένα μαραθωνοδρόμο. Ορισμένες από αυτές: Στο Μαραθώνα συμμετέχεις οικειοθελώς, κάτι που δεν συμβαίνει με την επιβολή δραστικών περιοριστικών προγραμμάτων.
Ακόμη, όταν τρέχεις τη διαδρομή των 42 χιλιομέτρων, έχεις να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες ενός ατέλειωτου και κουραστικού δρόμου, όπου οι συνθήκες ανταγωνισμού είναι ίδιες για όλους και αυτό που σε διαφοροποιεί είναι οι φυσικές σου ικανότητες. Οταν αντιμετωπίζεις όμως μια σκληρή περιοριστική πολιτική, την οποία επιβάλλει ο μηχανισμός που γέννησε τα προβλήματα, με επιμέρους μάλιστα ανισοβαρείς αποφάσεις και επιλογές, η εικόνα αλλάζει απολύτως.
Οι διαφορές είναι πολλές λοιπόν, όμως η πλέον σημαντική είναι ότι ελπίζουμε πως η Ελλάδα θα έχει διαφορετική τύχη από αυτή του πρώτου μαραθωνοδρόμου δρομέα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Φειδιππίδης ή ο Ευκλής, κατά άλλους, επιτέλεσε μεν στο ακέραιο το καθήκον και έγραψε το όνομά του στις σελίδες της ιστορίας, ωστόσο είναι σαφές ότι, μόλις ολοκλήρωσε επιτυχώς την προσπάθεια που υπερέβαινε τις δυνάμεις του, εξέπνευσε.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1890055
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1890055
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου