Η παρέα επέστρεψε. Κι όμως... η νέα εβδομάδα ξεκίνησε με τον πιο άσχημο τρόπο. Με μια στυγνή δολοφονία, μια αποτρόπαια πράξη που στέρησε τη ζωή σε ένα συνάνθρωπό μας. Η τρομοκρατία και η έκφρασή της μέσα από την ένοπλη βία κατάφεραν για μία ακόμη φορά να μας κάνουν να χάσουμε την αισιοδοξία μας. Όλα τα όμορφα αισθήματα αντικαταστάθηκαν απότομα από θλίψη, πόνο, οργή. Από αγανάκτηση για όλα αυτά που ζούμε καθημερινά. Για όλα αυτά που μέρα με την ημέρα αντικαθιστούν το χρώμα στη ζωή μας με ένα θλιβερό, μονότονο γκρίζο. Για μία ακόμη φορά. Για μία ακόμη φορά φτάνουμε να πούμε "ως πότε;". Ως πότε θα παρακολουθούμε σαν θεατές όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Σήμερα ένας ακόμη συνάνθρωπός μας προστέθηκε στη λίστα των θυμάτων της τρομοκρατίας, κάθε είδους, όχι μόνο με τη στενή έννοια του όρου. Γιατί, όταν δεν μπορούμε να ζήσουμε, να ονειρευτούμε και να κάνουμε τα ίδια μας τα όνειρα πράξη, αυτό αποτελεί τη χειρότερη μορφή τρομοκρατίας.Μέχρι σήμερα έλεγα πως είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε όλα αυτά. Αλήθεια, είναι; Θα ήθελα να συνεχίσω να πιστεύω πως είναι, πως αξίζουμε καλύτερες μέρες. Ας μην χάσουμε την ευκαιρία για ελπίδα. Ας ελπίσουμε πως η ζωή μας θα γεμίσει φως και χρώμα ξανά. Έτσι όπως την ονειρευόμαστε. Δεν έχουμε παρά να δημιουργήσουμε μόνοι μας αλλά και συλλογικά το δικό μας μέλλον. Το μέλλον που θέλουμε.
Χωρίς επίλογο.
elegsis
ΥΓ. Η σημερινή φωτογραφία θεωρήθηκε η καλύτερη να συνοδεύσει τα συναισθήματά μας για τη σημερινή ημέρα. Ευχαριστούμε θερμά το Στάθη Ψωμαδέλλη για τη συμμετοχή.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου